پیش زمینه و هدف: فتق کشاله ران یکی از شایع ترین بیماری هایی است که در سراسر دنیا منجر به عمل جراحی می شود. با افزایش سن میزان شیوع فتق افزایش می یابد به طوری که در سنین بالای 70 سال شیوع آن به 50 درصد می رسد روش های مختلفی در ترمیم فتق شرح داده شده اند که هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. در حال حاضر روش انتخابی برای ترمیم انواع فتق های اینگوئنال، روش بدون فشار (Tension Free) می باشد که اولین بار توسط Lichtenstein انجام شد. این بررسی تاثیر تعبیه درن بر عوارض کوتاه مدت ترمیم فتق کشاله ران به روش فوق که شامل هماتوم، عفونت زخم، سروما، احتباس ادراری، مدت بستری و زمان بازگشت به سرکار می شود را مورد مطالعه قرار می دهد.مواد و روش کار: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی می باشد و 60 نفر از بیمارانی که در این مرکز با تشخیص فتق اینگوئنال بستری شده و تحت هرنیورافی به روش لیختن اشتاین قرار گرفته اند، بررسی شدند. در 31 بیمار در خاتمه عمل جراحی درن هموواگ تعبیه شد و در 29 بیمار درن تعبیه نشد.یافته ها: در گروه با تعبیه درن هماتوم در 9.7 درصد سروما در 3.2 درصد و احتباس ادراری صفر درصد بیماران ثبت شد و میانگین بازگشت به سرکار 17.48 روز بود. و در گروه بدون تعبیه درن، هماتوم در 3.4 درصد سروما در صفر درصد احتباس ادراری 3.4 درصد بیماران ثبت شد و میانگین بازگشت به سرکار 18.30 روز بود. که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشتند. مدت اقامت پس از عمل بیماران در بیمارستان در گروه با تعبیه درن 2.9 روز و در گروه بدون تعبیه 1.48 روز بود با P£0.0001 که از نظر آماری قابل توجه و معنی داری بود.بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه درن هموواگ نه تنها باعث کاهش عوارض چون هماتوم و سروما و احتباس ادرار نمی شود بلکه موجب افزایش مدت بستری بیماران و افزایش هزینه و ناراحتی آنها نیز می گردد و ارجح آن است که درن تعبیه نشود.

زمینه: هرنی از خلال قسمت ساب کوستواسترنال دیافراگم به نام هرنی مورگانی شناخته می شود. نقص مورگانی اغلب در سمت راست روی می دهد. این فتق یافته نادری است و بیشتر در بزرگسالان دیده می شود.معرفی بیمار: بیمار کودک 4 ساله ای است که با شکایت پنومونی های لوبار مکرر به مطب ارجاع داده شده بود. بیمار از دو سالگی تحت درمان دارویی برای پنومونی های مکرر بوده است. از بیمار CT scan به عمل آمد که سگمان های کولون عرضی همراه با سطوح مایع- هوای رترواسترنال در همی توراکس راست مشهود بود.نتیجه گیری: بیمار با تشخیص هرنی مورگانی آماده عمل شد. توراکوتومی راست برای بیمار انجام شد. در مشاهده، سگمان کولونی از ورای نقص موجود در دیافراگم به توراکس رانده شده بود. ساک فتق از خلال یک نقص 2.5×2.5 سانتی متری واقع در قدام دیافراگم آزاد شد. کولون به سمت شکم جا انداخته شد و نقص موجود در دیافراگم با سوچورهای نایلون 0-1 ترمیم شد. پس از جراحی، حال عمومی بیمار خوب بوده و در طی یک سال و نیم پیگیری، بیمار بدون علامت بوده و مشکل خاصی ندارد.

فتق “Hernios”، به عنوان یک بیماری شناخته شده از روزگار باستان همواره توجه بشر را به خود جلب کرده و بعضی از تظاهرات و علایم و درمان های مختلف آن، مورد توجه پیشینیان بوده است. در طی گذشت دوران باستان تا دوران سلمانی - جراحان پیشرفت عمده ای در شناخت و درمان آن حاصل نکرده اند ولی با ظهور رنسانس در اروپا و جایز شدن دیسکسیون و تشریح، دانش پزشکان از آناتومی فتق ها افزایش یافته و با معرفی روش های استریل کردن توسط لیستر و تثبیت جایگاه بیهوشی در جراحی، تحول اساسی در درمان فتق ایجاد شده است.از زمان باسینی و در طول یک قرن اخیر، پیشرفت های گسترده ای در روش های جراحی مختلف بافتی و بکارگیری از پروتزهای فلزی و غیر فلزی در جراحی به طور همزمان حاصل گشته است. امروزه با پیشرفت تکنولوژی و بهینه سازی انواع مش ها، روش های جراحی بهتری برای ترمیم بافتی با استفاده از پروتز و لاپاراسکوپ برای درمان فتق بکار گرفته می شود. از طرفی افزایش مهارت جراحان، با رعایت اندیکاسیون های روش های مختلف جراحی، میزان عود بیماری کاهش یافته و عوارض پس از جراحی نیز کمتر شده است.

در این گزارش تشخیص درمانگاهی یک مورد فتق میاندوراهی در یک قلاده سگ نر ده ساله ژرمن شفرد ارایه شده است. در تاریخچه حیوان عدم اشتها، آنوری کامل و دپرسیون شدید از چهار روز قبل وجود داشت و در معاینه بالینی از سگ مزبور یک برآمدگی پراز مایع در سمت راست مقعد مشاهده گردید. در آسپیراسیون از قسمت برآمده مایع ادرار بذل گردید. ازت اوره خون و کراتینین سرم خیلی بالاتر از مقادیر طبیعی بودند (Cr=5mg/dl, BUN=110mg/dl). یافته های اولتراسونوگرافی ثابت کرد، مثانه از طریق پرده لگنی به منفذ ایسکیورکتال مفتوق شده است. برای ارزیابی میزان آسیب و بازگرداندن مثانه عمل سیلیوتومی صورت گرفت که پرخونی شدید و خونریزی های پتشی متعدد بر روی مثانه دیده شد. آنتی بیوتیک وسیع الطیف و تغذیه با غذای نرم پس از جراحی تجویز گردید. بی اختیاری ادرار مشکل مهم حیوان پس از عمل بود اما با تجویز پردنیزولون 0.5mg/kg) دوبار در روز خوراکی) در مدت ده روز رفع گردید. پس از مدت دو ماه فتق میاندوراهی مجددا عود نمود که بخیه کردن فتق و اخته نمودن حیوان به صورت همزمان باعث بهبودی کامل بیمار گردید و پیگیری های بلند مدت حاکی از سلامت حیوان بود.

فتق مورگانی که به دنبال نقص در مثلث استـرنوکوستال روی می دهد از بروز خیلی پایینی برخوردار است. تنها 2 درصد موارد فتق مورگانی در سمت چپ روی می دهد. بیش از 30 درصد بدون علامت بوده و در سایرین نیز علایم غیر اختصاصی است. در زیر به معـرفی بیماری پرداخته می شود که مدت ها دچار یبوست مزمن بوده و به صورت تصادفی فتق مورگانی در وی تشخیص داده شده است.

مقدمه: فتق دیسک بین مهره ای به داخل فضای اینترادورال، یک عارضه نادر است ولی باید از سایر بیماری هایی که سندرم ریشه ای یا دم اسب ایجاد مینمایند، افتراق داده شوند. تمام گروه های سنی به جز کودکان ممکن است گرفتار شوند. در این بیماری، علائم و نشانه های عصبی عموما شدیدتر از فتق دیسک لاترال اکسترادورال می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان شیوع فتق اینترادورال دیسک بین مهره ای در ناحیه کمری و توصیف علائم بالینی و یافته های رادیولوژیک این بیماری می باشد. در 75 درصد موارد علائم بالینی این بیماران با فعالیت فیزیکی تشدید می گردد. در ارزیابی رادیولوژیک برای تشخیص این ضایعه بیشتر از همه از ام. آر. آی، میلوگرافی و یا سی تی اسکن بهره گرفته می شود. درمان فتق دیسک بین مهره ای به فضای اینترادورال حذف جراحی دیسک مزبور می باشد. روش کار: در این مطالعه توصیفی از آبان 1376 تا آخر مهر 1381، مجمو 2308 عابیمار (با سن متوسط 45.6 سال) که فتق دیسک بین مهره ای ناحیه کمری آنها با استفاده از ام. آر. آی، میلوگرافی و یا سی تی میلوگرافی تایید شده و همگی تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند، انتخاب شدند.یافته ها: متوسط سن ابتلا در این مطالعه 45.6 سال و شیوع در مردان بیشتر و نسبت 8 به 2 بوده است. علائم بالینی شامل اختلال حسی ـ حرکتی و اسفنگتری بود. شایع ترین عارضه عصبی باقیمانده به صورت دراپ و اختلال اسفنگتری بود. نتایج درمانی کوتاه مدت، خوب و قابل توجه بوده است. نتیجه گیری: فتق بین مهره ای دیسک ناحیه کمری به فضای اینترادورال در تشخیص افتراقی با ضایعات دیگری که فضای اینترادورال را اشغال می کنند، مطرح می شود. هرچه نقص عصبی قبل از عمل جراحی بیشتر و شدیدتر باشد، بهبودی پس از عمل کمتر خواهد بود، به همین دلیل از نظر تشخیصی و درمانی بسیار مهم می باشد.

زمینه و اهداف: هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در مردان دو پدیده وابسته به سن بوده و با بالا رفتن آن به طور پیوسته و یکنواخت شیوع آنها با هم بالا رفته و تعداد قابل توجه مردان مسن بطور همزمان علایم هر دو بیماری فوق را دارند. ما در این مطالعه، معالجه همزمان هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی را با یک برش مشترک پره پریتونئال معرفی می کنیم.روش بررسی: در یک مطالعه مورد- شاهدی از شهریور ماه 1377 لغایت شهریور ماه 1384 تعداد 83 بیمار با علایم هیپرپلازی خوش خیم پروستات و فتق مغبنی در بیمارستانهای امیرالمومنین و امام خمینی تبریز پذیرش شده بودند مورد بررسی قرار گرفتند. و پس از انجام آزمایشات روتین و سونوگرافی دستگاه ادراری، سن بیماران، یک طرفه و دو طرفه بودن فتق، مستقیم یا غیر مستقیم بودن آن و سابقه ترمیم فتق ثبت گردید. در تمام بیماران برش طولی بین ناف و عانه انتخاب و ابتدا در جلوی مثانه در فضای پره پریتونئال محل فتق شناسایی و ترمیم و بعد از ثبت زمان لازم برای ترمیم فتق اقدام به پروستاتکتومی گردید (گروه 1). در این مدت 54 بیمار که فقط فتق مغبنی داشتند بعنوان گروه شاهد انتخاب (گروه 2) و با برش اینگوئینال تحت عمل ترمیم فتق مغبنی قرار گرفتند و نتایج بدست آمده با استفاده از T-Test و آزمون مجذور کای در برنامه SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: از 83 بیمار مورد مطالعه در گروه 1 در زمان کنترل 3 بیمار حذف شدند و در 80 بیمار باقیمانده میانگین سنی بیماران 73.7 سال بود. در گروه 2 تعداد 54 بیمار تحت مطالعه قرار گرفتند و سن متوسط بیماران در این گروه 46.8 سال بود. تعداد کل ترمیم فتق در گروه یک 95 مورد و در گروه دو 66 مورد بود که از این 95 مورد در 75 مورد فتق اولیه و 20 مورد سابقه عود فتق داشتند. و از 66 مورد گروه دو در 60 مورد فتق اولیه و 6 مورد سابقه عود فتق وجود داشت. در گروه یک 65 مورد فتق یک طرفه و 15 مورد دو طرفه، 55 مورد در سمت راست و 40 مورد در سمت چپ بود. 80 مورد فتق غیر مستقیم و 15 مورد مستقیم بود. در گروه دو 42 مورد یک طرفه و 12 مورد دو طرفه، 34 مورد در سمت راست و 32 مورد در سمت چپ، 14 مورد فتق غیر مستقیم و 18 مورد مستقیم بود. متوسط زمان لازم برای ترمیم فتق در گروه یک 11.2 دقیقه و در گروه دو 35 دقیقه بود. عوارض زودرس از جمله هماتوم محل عمل و عفونت زخم در گروه یک دیده نشد. حال آنکه در گروه دو یک مورد (%1.5) هماتوم محل عمل مشاهده شد ولی هیچگونه عفونت محل عمل در گروه دو نیز روی نداد. بیماران گروه یک و دو به مدت 1-2 سال متوسط 16.2 ماه تحت کنترل قرار گرفتند. در این مدت در گروه یک درد مزمن محل عمل دیده نشد. ولی 4 مورد (%4.2) علایم عود فتق نشان دادند. و در این مدت در گروه دو درد مزمن محل عمل در یک مورد (%1.5) و عود فتق در دو مورد (%3) مشاهده شد.نتیجه گیری: پروستاتکتومی باز و ترمیم فتق مغبنی به روش پره پریتونئال را می توان به طور همزمان با یک برش مشترک انجام داد بدون اینکه میزان عفونت محل عمل و میزان عود فتق بالا برود. انجام این عمل جراحی ساده بوده و بخصوص در مردان پیر با سابقه عود فتق و یا فتق های مغبنی دو طرفه به مراتب راحت تر از انجام عمل جراحی بصورت مستقل و با برش جداگانه می باشد.

زمینه و هدف: درمان استاندارد فتق اینگوینال در کودکان ترمیم جراحی است. این عمل شایعترین عمل جراحی در کودکان است. اگر چه روش های باز سنتی همچنان اساس ترمیم فتق اینگوینال را تشکیل می دهند اما مزایای شیوه لاپاراسکوپیک آن را به یک روش ارزشمند مبدل ساخته است.مواد و روش ها: بیمارانی که تحت ترمیم فتق اینگوینال توسط یک جراح قرار گرفته بودند به دو دسته ترمیم باز و ترمیم لاپاراسکوپیک تقسیم شدند. هر گروه از 45 بیمار تشکیل شده بود. بیماران یک روز، یک هفته و سه ماه بعد از جراحی مورد ارزیابی قرار گرفتند. عفونت محل جراحی، درد مزمن بعد از عمل و هیدروسل، تورم بیضه، اندازه اسکار و طول عمل برای هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های تی و مجذور کای مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: نود بیمار (73 مذکر و 17 مونث) مورد ارزیابی قرار گرفتند. سن متوسط بیماران در گروه باز و لاپاراسکوپیک به ترتیب 4.1±4.74 و 3.89±5.02 سال بود.پنجاه بیمار (61%) دارای فتق سمت راست، 26 بیمار (29%) دارای فتق سمت چپ و 9 بیمار (10%) فتق اینگوینال دوطرفه داشتند. شیوع تورم بیضه و اندازه اسکار بطور قابل توجهی در گروه باز بیشتر بود (0.000>P). هیچ مورد عفونت یا هیدروسل در دو گروه مشاهده نگردید. مدت زمان عمل در ترمیم لاپاراسکوپیک بطور قابل توجهی طولانی تر بود (0.000>P).نتیجه گیری: این نتیجه حاصل می شود که روش لاپاراسکوپیک می تواند جایگزین مناسب در بیماران فتق اینگوینال دوطرفه و همچنین دختران (بعلت نتایج بهتر زیبایی) بجای روش های باز باشد.

زمینه و هدف: کمردرد یکی از مهمترین علل ایجاد ناتوانی در جهان است. هر چند که تنها %2-5 کمردردها به دلیل فتق دیسک مهره ای می باشد، اما جراحی فتق دیسک از شایعترین جراحی ها می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط برخی از متغیرهای زیستی-روانی اجتماعی با پیش آگهی کوتاه مدت عمل جراحی بود.روش بررسی: این مطالعه مقطعی آینده نگر که به صورت توصیفی- تحلیلی انجام شد. 100 بیمار (محدوده سنی 73-18 سال) با جراحی فتق دیسک در یک سطح از مهره کمر که برای اولین بار عمل جراحی می کردند، وارد مطالعه شدند. بیمارانی که دارای شرایط ورود به مطالعه بودند و تمایل به شرکت در طرح داشتند طی آبان 1394 تا فروردین 1395 از بخش های جراحی اعصاب بیمارستان های لقمان و امام خمینی (ره) تهران انتخاب شدند. پرسشنامه کیفیت زندگی Item Short Form Survey-36 پیش، یک و دو ماه پس از جراحی توسط بیماران تکمیل شد.یافته ها: بعد فیزیکی پرسشنامه کیفیت زندگی SF-36 بیماران پیش از جراحی 24.6 و بعد روانی 39.6 بود که در مقایسه با میزان استاندارد کمتر بود (p<0.001) هشت هفته پس از جراحی، تمامی ابعاد کیفیت زندگی بیماران افزایش معنادار داشت. سن بر بعد روانی کیفیت زندگی تاثیر معناداری نداشت اما در بعد فیزیکی در سنین کمتر از 30 سال معنادار بود. بعد روانی کیفیت زندگی مردان به طور معناداری بیشتر از زنان بود. کیفیت زندگی روانی در سیگاری ها کمتر از غیرسیگاری ها می باشد.نتیجه گیری: جراحی فتق دیسک در بهبود بعد فیزیکی و روانی کیفیت زندگی تاثیر به سزایی دارد. عواملی مانند سن، جنسیت، مصرف سیگار و عوامل روانی می توانند بر روی نتیجه درمان اثرگذار باشند.